Van Cordoba, Argentinië naar Uyuni, Bolivia

Na een busrit van ongeveer 11 uur zijn we maandagochtend om 8:00 uur in Salta aangekomen. Gisteren hadden we hier al een hostel geboekt en dus hebben we hier de taxi naartoe genomen. De kamer was pas vanaf 10:00 uur beschikbaar, dus we hebben de tassen achtergelaten en zijn de stad ingegaan. We hebben meteen de bus voor dinsdagavond geboekt en zijn vervolgens met de Teleferico (kabelbaan) de berg San Bernardo opgegaan. Hiervandaan hadden we een prachtig uitzicht over Salta. We zijn weer naar beneden gegaan en hebben bij een tattooshop een afspraak voor Nelis gemaakt. Terug bij het hostel hebben we de rest van de middag geslapen. ´s Avonds heeft Nelis een ontwerp van zijn tattoo ingeleverd bij de shop en vervolgens hebben we voor minder dan 3 euro pizza gegeten en cola gedronken. De rest van de avond hebben we in het hostel doorgebracht.
Dinsdag heeft Nelis een tattoo van een poema op zijn onderarm laten zetten. Het is erg mooi geworden. Aan het eind van de middag hebben we nog wat door de stad gelopen en vervolgens voor de laatste keer een overheerlijke Argentijnse steak gegeten met een heerlijk glaasje rode wijn, Hiske dan. Daarna hebben we gewacht totdat we de bus van 00:45 uur naar La Quiaca konden nemen.
Na een busrit van zo´n 7 uur kwamen we ´s ochtends vroeg aan in La Quiaca, aan de grens met Bolivia. Ondanks de lekkere stoelen hadden we niet echt lekker kunnen slapen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Toen we de bus uitstapten was het best fris, het dorp ligt op 3400 meter hoogte. Alle locals liepen in lange broeken, dikke truien en jassen. Dus we hebben eerst maar even wat warms aangetrokken. Vervolgens zijn we naar de grens gelopen en na ongeveer een uur wachten waren we dan in Bolivia, Villazon. Het is hier echt een ontzettend groot verschil qua leefstijl en huizen dan wat we tot nu toe gezien hebben. De vrouwen lopen bijna allemaal met een soort bolhoedje en ze dragen allemaal mooie gekleurde kleding. De kinderen worden in een doek op de rug overal mee naar toe gedragen. We zijn meteen naar het treinstation gelopen, ongeveer 1 kilometer, om te kijken of ze nog twee tickets voor ons hadden voor de Expreso del Sur, die ´s middags zou vertrekken. Het was ontzettend druk en we kregen een nummertje, we hadden echter geen Boliviaans geld, Bolivianos, dus moest Hiske eerst op zoek naar een pinautomaat. Toen Hiske terug kwam bij het treinstation waren we aan de beurt en gelukkig waren er nog twee tickets beschikbaar. Inmiddels hadden we ook 3 Ieren en 3 Engelsen leren kennen en daar hebben we 5 uur mee zitten wachten totdat de trein vertrok. Nelis had in een winkeltje koekjes gekocht maar die waren niet te eten dus hij besloot om ze aan een aantal kinderen te geven die buiten zaten. Vlak daarna kwam een politieagent vertellen dat Nelis mee moest komen, hij sprak alleen maar Spaans maar het kwam erop neer dat de koekjes over datum waren en dat dit niet goed was voor de kinderen. Nelis moest zijn paspoort geven en meekomen naar een kantoortje. De man bleef maar in het Spaans doorgaan en uiteindelijk kwam het erop neer dat hij 200 Bolivianos moest betalen. Gelukkig had Nelis net het grootste gedeelte van het geld in zijn moneybelt gedaan zodat hij nog maar 140 in zijn portemonnee had zitten. Dit vond hij eigenlijk niet genoeg. Maar gelukkig kwam er net een andere man aan die begreep dat we de koekjes net gekocht hadden en het niet zo bedoeld was. Nelis kreeg z´n paspoort terug maar de 100 Bolivianos (10 euro) waren we kwijt aan de politieman die het gewoon in zijn eigen zak heeft gestopt. Welkom in Bolivia. Uiteindelijk hadden we om 15:30 uur de trein en na een oncomfortabele, maar schitterende rit van 8 uur, de trein reed zo´n 30 kilometer per uur, kwamen we aan in Uyuni. Gelukkig hadden we een hostel geboekt en konden we heerlijk gaan slapen.
Donderdag hebben we een beetje in het stadje rondgehangen en geaclimatiseerd en een tour geboekt voor de komende 3 dagen over de zoutvlakten. ´s Avonds hebben we met z´n allen (wij met de Ieren en Engelsen) gegeten en gedronken en zometeen vertrekken we allemaal met dezelfde tour. De zoutvlakten schijnen echt schitterend te zijn, dus we zijn benieuwd.